ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΗΝ ΝΤΙΒΑ | provlepseissofias.gr
Σκοτώστε την Ντίβα!
Προβλέψεις Σοφίας 3η Γενιά
Επικοινωνία:
Αν θέλεις κάτι πολύ… τότε θα το πετύχεις.
Βάλτε αυτή τη φράση δίπλα στη θλιβερή ζωή, των αμέτρητων ανθρώπων επάνω σε αυτό το ουράνιο βότσαλο, που αποκαλούμε Γη και θα τη δείτε να χάνει τη λάμψη της, καθώς θα πνίγεται στον βάλτο της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα, έχει την τάση να εξευτελίζει φράσεις που το παίζουν ντίβες…
Φράσεις που ανεβαίνουν στη σκηνή, γεμάτες τουπέ και κοιτώντας μας από ψηλά, κηρύττουν αλήθειες … εκτός πραγματικότητας.
«Αν θέλεις κάτι πολύ, θα το πετύχεις» ψιθυρίζουν οι λέξεις στο αυτί του αγοριού που χτυπάει μονότονα, το μέταλλο στο μέταλλο. Ανεβασμένο στην τσίγκινη σκεπή της παράγκας του, αγναντεύει το μεγαλείο της βραζιλιάνικης παραγκούπολης , χτυπώντας ρυθμικά το μεταλλικό σκουπίδι, μετατρέποντάς το σε δυσεύρετο μουσικό όργανο.
Την ξέρει αυτή τη μελωδία. Είναι η μελωδία της αποτυχίας ,που γνώρισε από τη στιγμή που βγήκε από την κοιλιά της ταλαιπωρημένης μάνας του. Η βεβαιότητα της μιζέριας είναι αυτονόητη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.Η έλλειψη ονείρων σε προστατεύει και βοηθά να ενσωματωθείς με… ασφάλεια, στην κοινωνία που είσαι προορισμένος να ζήσεις, μέχρι να πεθάνεις… και με τη βούλα.
Η πραγματικότητα που λέτε, υπάρχει, θέλετε δεν θέλετε. Αν νομίζετε πως θα αλλάξει, εξαιτίας μίας αλλοπαρμένης και φαντασμένης πεποίθησης, ντυμένη με λέξεις που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και κάνουν πως δεν βλέπουν, τον πόνο του κοσμάκη, κάνετε μεγάλο λάθος. Κάντε πως ξεμακραίνετε από αυτή τη συνειδητοποίηση, και θα δείτε το χαστούκι να έρχεται.
Ή καλύτερα… δεν θα ξέρετε από πού σας ήρθε.
«Μα νόμιζα ότι μπορώ να τα καταφέρω», θα λέτε κλαψουρίζοντας, κρατώντας το κοκκινισμένο πρόσωπό σας.
Κόκκινο από το δυνατό χαστούκι, κόκκινο από ντροπή, επειδή θελήσατε να ξεχωρίσετε με χαρακτηριστική… αποτυχία.
Πονάει πολύ το όχι της ζωής. Δεν υπάρχει χειρότερη άρνηση και το ξέρετε. Όλα τα όχι των φίλων και των εχθρών κοιτούν με δέος το όχι της ζωής, όταν ορθώσει το ανάστημά του.
Όμως…
Όμως αυτό το όχι, το τρομερό στην όψη και το κράξιμο, αφορά τη στιγμή. Είναι το όχι, που απαντά στον τρόπο που ζητάτε και είναι το όχι, που αφορά την ένταση που ζητάτε.
Βλέπετε, υπάρχει εκείνο το λουλούδι.
Το μοναχικό λουλούδι, που ανθίζει μέσα στα σκουπίδια. Ξέρετε… εκείνο δίπλα στο τρύπιο κουτί από χρώματα, που έχει στάξει επάνω στην σπασμένη παλιά τηλεόραση, σχηματίζοντας ένα απόκοσμο σπήλαιο μέσα στον πάλαι ποτέ, πλούσιο εσωτερικό της κόσμο.
Αυτό το λουλούδι, το γέννησε η ζωή δίπλα σε μία χημική κόλαση, και υπό το βάρος της καταστροφικής επίδρασης… της τηλεόρασης. Ποια είναι τα εφόδια αυτού του πρασινωπού αγοριού… γιατί δε μαγεύτηκε από τη μελωδία του αναπόφευκτου. Γιατί δεν συμμορφώθηκε με την πραγματικότητα. Γιατί ονειρεύτηκε να ζήσει, μα πάνω απ’ όλα, γιατί δεν λύγισε από τα χαστούκια. Πως βρήκε το δρόμο μέσα σε αυτόν τον υπόγειο και ανήλιαγο κόσμο.
Μήπως αυτός ο χλωρός μάγος, γνωρίζει τη σημασία των υπερφίαλων λέξεων που αρέσκονται να επαναλαμβάνονται χωρίς να καταλαβαίνει κανείς γιατί…Για ποιο λόγο, αυτή η φράση επιμένει στο παραμύθι της;
Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε;
Υπάρχει περίπτωση να… να… είναι αλήθεια;
Υπάρχει περίπτωση, η χλιδάτη φανφάρα , να μην είναι μια γραφική αρλούμπα;
Τότε… τότε… η ευθύνη, πέφτει όλη επάνω μας.
Τότε θα πρέπει να γίνουμε… κάτι άλλο και να ξεπεράσουμε τα όρια των ανθρώπων, τα όρια της κοινωνίας, και ίσως… ίσως… τα όρια του εαυτού μας.
Θα σκεφτείτε, πως ίσως να μπορέσετε να ξεπεράσετε τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές της κοινωνίας. Αλλά θα έρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να πείτε δυο λογάκια με τον εαυτό σας. Και θα πάρετε φόρα και αποφασιστικά, θα μπείτε στον καυγά… αλλά δεν θα είστε ο Αλεξανδράκης σε αυτή τη σκηνή, αλλά ο βρεγμένος γάτος και από τη βρεγμένη γούνα σας, νεκρά θα γλιστρούν, τα αδύναμα όνειρά σας.
Είναι εκείνη η στιγμή, που η ζωή φλερτάρει με ένα ακόμα όχι.Είναι εκείνη η στιγμή που αποκαλύπτεται η κρυμμένη αλήθεια.
Είναι η στιγμή που πρέπει να διαλέξετε.
Την πραγματικότητα που σας έμαθαν…
ή το δικό σας θέλω, σμιλεμένο στο μυαλό σας, και αρματωμένο με την πύρινη εικόνα της δικής σας αλήθειας.
Οι άνθρωποι που ξεχώρισαν στο πέρασμα των αιώνων είχαν την τάση να αλλάζουν την πραγματικότητα γύρω τους. Η πύρινη εικόνα της δικής τους αλήθειας, έλιωνε την πραγματικότητα που τους εμπόδιζε να δημιουργήσουν το γλυπτό, που είχαν σχεδιάσει στο μυαλό τους. Αναζητούσαν τρόπους να παρακάμψουν το αδύνατο και το κατάφερναν.
Πως;Εκεί που όλοι έσκυβαν το κεφάλι και δεχόντουσαν την κοινή πεποίθηση, αυτοί την προσπερνούσαν με παγερή αδιαφορία.
Πως;
Πως κατάφερναν ν’ αντέχουν, την ειρωνεία, αλλά και το μίσος αυτών που έτρεμαν στην ιδέα, ότι μπορεί να πετύχουν. Γιατί «αν αυτός πετύχει, αυτό σημαίνει πως εγώ… τι;»
Μήπως σημαίνει πως δείλιασα, πως δεν προσπάθησα αρκετά, πως βολεύτηκα πίσω από το «άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις».
Και τι συμβαίνει με αυτή τη φανφάρα…
Γιατί την αφήνουμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, μολύνοντάς μας με τη μοιρολατρία της. Γιατί δεν τη δείχνουμε με το δάχτυλο κάθε φορά που πάει να ξεμυτίσει, αλλά την αφήνουμε να παριστάνει τη ευχάριστη, σατυρική απεικόνιση της ζωής μας. Ω! πόσο μας βολεύει, αυτό το γελάκι , που σαν το νωχελικό κύμα της θάλασσας, έρχεται απαλά και τραβά από πάνω μας την ευθύνη.
Πυροβολούμε τη φανταχτερή ντίβα.
Υποθάλπουμε τον γελωτοποιό…
Πίσω από τις συνθήκες, κάτω από την έλλειψη ή μη, δυνατοτήτων, κρύβεται αυτό που έχει σημασία.
Εσύ.
Η ψυχή που τραβολογιέται μαζί με το σώμα σου, σε αυτή την πνιχτή πραγματικότητα. Σε αυτή τη βαριά ζωή. Σε αυτόν το βίο που δεν χαρίζει κάστανα…
Ήρθες; Είσαι εδώ; Θα χορέψεις.
Δεν έχει μα και μου, θα χορέψεις, θα πεις ένα τραγούδι και θα γίνεις ρεντίκολο. Θες επιτυχία και τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα; Ετοιμάσου για πολύ ιδρώτα, αίμα και προσπάθεια που ξεκινά, εκεί που τελειώνει η αντοχή σου. Ή που νομίζεις ότι τελειώνει.
Η ζωή θέλει να σου προσφέρει τα πάντα. Αφού πρώτα της έχεις δώσει ό,τι έχεις και δεν έχεις.
Δίκαιο, νομίζουμε…
Για την ώρα.
Μάθε να θέλεις σωστά.
Μάθε να θέλεις.
Και μόλις το θέλω σου, δεν θα μπορεί άλλο να κρυφτεί , αμόλησέ το σαν λυσσασμένο ζώο και άσε τους άλλους να βγάλουν άκρη, με το αγρίμι που υλοποιήθηκε από το πουθενά.
Ναι… ναι, γνωρίζουμε τα δράματα του κόσμου, την αδικία και τις ανισότητες, τις διαφορετικές αφετηρίες και τα περιβάλλοντα που είναι ανθρώπινοι σκουπιδότοποι.
Χωματερές που γενούν ανθρώπους νεκρούς.
Άδειους.
Γεμάτους με θυμό, γεμάτους από αυτό το τίποτα, που προσμένουν μοιρολατρικά.
Αμέτρητοι παράγοντες, βλάσφημα δημιουργημένοι, τροφοδοτούν την ομίχλη που παραλύει το μυαλό και σκοτεινιάζει το θυμικό.
Τι να περιμένεις;
Τίποτα.
Και όταν αυτό που περιμένεις με όλη σου την ψυχή είναι αυτό το τίποτα, τότε… τότε, θα το αποκτήσεις…
Πόσο δίκιο είχε τελικά, αυτή η νεκρή ντίβα…
Υπηρεσίες μελλοντολογίας και διαισθητικής συμβουλευτικής ➤
